بررسی تأثیر فرایند ارزیابی درونی بر برنامه ریزی برای بهبود کیفیت گروههای آموزشی دانشگاهی؛ تحلیلی مقایسه ای از نظر اجرا یا عدم اجرای ارزیابی درونی

از کلیه گروههای آموزشی دانشگاههای دولتی تحت پوشش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، بر حسب اینکه ارزیابی درونی در آنها انجام شده یا نشده است، دو گروه آزمایش و گواه به روش نمونه­گیری تصادفی انتخاب شده و با بررسی تأثیرات «ارزیابی درونی» بر «برنامه­ریزی برای بهبود» در بازۀ زمانی 1380 تا 1385 نتیجه گرفته شده است که ارزیابیهای  درونی اجرا شده در گروههای آموزشی دانشگاههای ایران بر «استفاده از الگوی تعاملی در برنامه‌ریزی برای بهبود در سطح گروه» تأثیر گذاشته است. در عین حال، کمّ و کیف برنامه‌ریزی برای بهبود در سطح گروههای آموزشی دانشگاهها بیش از اینکه از طریق اجرا یا عدم اجرای طرح ارزیابی درونی قابل پیش بینی باشد، با وضعیت‌ زمینه‌ای آن گروهها شامل 1. فرهنگ سازمانی و جّو گروه؛ 2. خودآگاهی راهبردی اعضای گروه؛ 3. فضای هم‌اندیشی، همکاری و اعتماد متقابل؛ 4. فرهنگ ارزشیابی وکیفیت؛ 5. تعاملات اجتماعی گروه رابطه دارد. نتایج این نخستین تحقیق از نوع تأثیرپژوهی در ارزیابی، با یافته­های سایر تحقیقات در جهان مقایسه شده است. نیمۀ دوم  دوره (1380 تا1385) درمجموع، وضعیت نسبتأ بهتر و معناداری را در برخی از مؤلفه های مورد بررسی در تحقیق نشان می­دهد. نتایج تحقیق همچنین، حاکی از آن است که امر ارزیابی درونی در رشته­های علوم انسانی، به مراتب پیچیده­تر و دشوارتر از رشته­های علوم طبیعی  وفنی و مهندسی بوده است.